Η ΛΑΡΚΟ κορυφαία εταιρία στην παραγωγή νικελίου ζητεί... κρατική στήριξη

Πηγή: Express.gr  09/02/09-08:01

«Η Eλλάδα μπορεί να μην έχει πετρέλαιο έχει όμως νικέλιο».  Η φράση αυτή, που αποδίδεται στον Πρόδρομο Αθανασιάδη Μποδοσάκη, εμβληματική μορφή της ελληνικής βιομηχανίας και ιδρυτή της ΛΑΡΚΟ, δείχνει τη βαθιά πίστη του «πατέρα» της ελληνικής βιομηχανίας, όπως τον αποκαλούν πολλοί, στον ορυκτό πλούτο της χώρας. Πλούτο, που ο Μποδοσάκης με επιμονή και αναλαμβάνοντας τεράστιο επιχειρηματικό ρίσκο, αξιοποίησε, χτίζοντας μια από τις ελάχιστες βαριές βιομηχανίες της χώρας. Πλούτος, που το 2006 ανταλλάχτηκε με «χαρτιά», σε μια κίνηση αντιστάθμισης κινδύνου (hedging), η οποία κόστισε στη ΛΑΡΚΟ απώλεια εσόδων 363 εκατ. δολ. για τα έτη 2006-2007 και το πρώτο εξάμηνο του 2008.  Eτσι, η μοναδική μεταλλουργική - μεταλλευτική εταιρία στην Ευρώπη, που χρησιμοποιεί ίδια μεταλλεύματα για την παραγωγή νικελίου και εξάγει το σύνολο της παραγωγής της στις μεγάλες βιομηχανίες ανοξείδωτου χάλυβα Thyssen-Krupp, Outokumpu, Acerinox, British Steel κ.ά., σήμερα βρίσκεται για μια ακόμη φορά στην ιστορία της, στο χείλος του γκρεμού. Η εταιρία που απασχολεί 1.300 εργαζόμενους σε έξι νομούς της χώρας (Φθιώτιδα, Εύβοια, Καστοριά, Βοιωτία και Κοζάνη, με μεταλλεία και λιγνιτωρυχεία) είναι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της πτώχευσης.  Χρωστά 17 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ για το ρεύμα που καταναλώνει (είναι μια από τις πλέον ενεργοβόρες βιομηχανίες της χώρας) και παρακαλεί τους μετόχους της, δηλαδή τη ΔΕΗ, την Εθνική Τράπεζα και το Δημόσιο, να συμμετάσχουν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τάξης των 100 εκατ. ευρώ προκειμένου να επιβιώσει.  Στο τέλος του 2008 δε, έλαβε ένεση ρευστότητας 30 εκατ. ευρώ με τη μορφή δανεισμού αλλά αυτό δεν φτάνει. Η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου είναι επιβεβλημένη και οι μέτοχοι σε περίοδο διεθνούς οικονομικής κρίσης μελετούν, κωλυσιεργούν και περιμένουν την πολιτική απόφαση που θα επιβάλει τη συμμετοχή τους σε αυτή. Το 2005 ήταν χρονιά - σταθμός για τη ΛΑΡΚΟ. Η εταιρία, έχοντας πραγματοποιήσει ένα σημαντικό επενδυτικό πρόγραμμα, έκανε ρεκόρ παραγωγής, ξεπερνώντας τους 19.000 τόνους νικελίου. Τα καθαρά κέρδη για πρώτη φορά στην ιστορία της ανήλθαν σε 24 εκατ. ευρώ, έναντι 171.000 ευρώ το 2004 και ζημίες 10 εκατ. ευρώ το 2003 και 27 εκατ. ευρώ το 2002.  Μάλιστα το 2005 για πρώτη φορά μείωσε τον δανεισμό της στο μηδέν και αποπλήρωσε χρέη προς τη ΔΕΗ της τάξης των 11 εκατ. ευρώ. Με δεδομένο ότι τα οικονομικά της ΛΑΡΚΟ, όπως όλων των μεταλλευτικών επιχειρήσεων, υπόκεινται στον χρηματιστηριακό κύκλο των τιμών του νικελίου στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων Λονδίνου (LME), θεωρητικά ανέμενε και οι επόμενες χρονιές να εξελιχθούν το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα, αφού το νικέλιο είχε εισέλθει στην ανοδική φάση του κύκλου. Και ενώ οι τιμές του νικελίου παρουσίαζαν συνεχή ανοδική πορεία, το 2006 αναδείχθηκε σε κομβικό έτος για τη νέα κατρακύλα της ΛΑΡΚΟ. Η επιλογή της διοίκησης της εταιρίας να προπωλήσει την παραγωγή της για τα έτη 2006 και 2007 με στόχο την αντιστάθμιση του κινδύνου της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου ήταν καταλυτική για τις καταστροφικές εξελίξεις που ακολούθησαν.  Η προπώληση της παραγωγής (hedging) έγινε με τιμή 18.000 δολ. τον τόνο, όταν το 2007 η τιμή του προϊόντος έφθασε τα 50.000 δολ. τον τόνο. Η επιλογή αυτή, που το καλοκαίρι του 2008 ανετράπη με επαναγορά της προπωλημένης παραγωγής για να σωθεί ό,τι μπορούσε να σωθεί, υπολογίζεται ότι κόστισε στην εταιρία 238 εκατ. ευρώ. Σήμερα η ΛΑΡΚΟ παρουσιάζει και πάλι ζημίες της τάξεως των 80 εκατ. ευρώ, ενώ η νέα διοίκηση, καλείται να διαχειριστεί και το αυξημένο λειτουργικό κόστος που δημιούργησε μια σειρά επιλογών, όπως η αύξηση του αριθμού των διευθυντών από 17 το 2004 σε 52. Οι καλές ημέρες για τις τιμές του νικελίου είναι παρελθόν αφού πωλείται περίπου στα στα 11.500 δολ. τον τόνο στο LME και η εταιρία –που ίδρυσε πριν από46 χρόνια ο Μποδοσάκης, πέρασε τη δεκαετία του '80 στον έλεγχο των τραπεζών και του ΟΑΕ, αναγεννήθηκε το 1989 ως Νέα ΛΑΡΚΟ, επιβίωσε με προβλήματα τη δεκαετία του '90– βρίσκεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με την «κατάρα» της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα.