Οπου υπάρχει φτώχεια, υπάρχει και γκρίνια, όταν κινδυνεύει το καράβι, την κοπανάνε τα ποντίκια. Αυτά που συμβαίνουν είναι τραγελαφικά. Από τα «τοξικά» ομόλογα και τη χρηματοπιστωτική κρίση φτάσαμε όχι μόνο να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, που δεν ευθύνονται γι αυτήν, αλλά να καθιερωθεί το σύστημα της «προσωρινής ανεργίας» και οι απασχολήσιμοι να αισθάνονται και τυχεροί που θα δουλεύουν τρεις-τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και θα παίρνουν το χαρτζιλίκι τους από τον εργοδότη τους.
Τα τρέχοντα διατρέχοντα της καθημερινής ζωής πάνε να μας τρελάνουν. Το αίσθημα της ανασφάλειας δημιουργεί ψυχολογικά τραύματα. Συμβάλλει στην αστάθεια και στην κοινωνική ανισορροπία. Καμία οικονομία δεν μπορεί να σταθεί, άμα δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και σταθερότητα, πολιτική και παραγωγική ανάπτυξη, που στη σημερινή κρίση σημαίνει δημόσιες επενδύσεις.
Δεν μπορεί όμως να σταθεί και καμία πολιτική, όταν λειτουργεί αλλοπρόσαλλα, όταν διακατέχεται από ηττοπάθεια και ασχολείται με το πώς θα διασωθεί και χρησιμοποιεί την εκλογολογία διά της κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας που θα προκύψει αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία και την ίδια στιγμή προκύπτει η διαδοχολογία. Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα της ΝΔ, που φαίνεται δεδομένη, αλλά πώς θα απαντηθούν τα προβλήματα, απ τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ είναι βεβαρημένο και δεν τολμάει να πάρει ρηξικέλευθες θέσεις σε μια σειρά ζητημάτων, είτε για την Παιδεία, είτε για την ασφάλιση, είτε για την εργασία, είτε για την Υγεία, είτε για τις ιδιωτικοποιήσεις, είτε για τα εξωτερικά μας θέματα, όταν διέπεται από το σύνδρομο της υποταγής και της ενδοτικότητας. Μέσα σ' αυτό το κλίμα επόμενο είναι οι πολίτες να είναι καχύποπτοι και επιφυλακτικοί, αφού βιώνουν στο πετσί τους την ακρίβεια, την αισχροκέρδεια και το καθεστώς της διαφθοράς.
Η Αριστερά αρκείται στις καταγγελίες, προσδοκά άνοδο των εκλογικών ποσοστών και φανερώνει μια γενικόλογη πολιτική και μια πολυδιάσπαση, που δεν εμπνέει, όταν οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο μιλούν και ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα και τη σειρά στη λίστα του Επικρατείας και των ευρωεκλογών, παρά για την πολιτική και την απήχηση στην κοινωνία και στους πολίτες, που δυστυχώς καταναλώνουν την απογοήτευσή τους ανακυκλώνοντάς την.
Ο παραγοντισμός, ο αρχηγισμός, οι ματαιοδοξίες και η απόλυτη αλήθεια δεν λείπουν από την Αριστερά. Το ΚΚΕ μπορεί να έχει λύσει αυτά τα προβλήματα, αλλά τραβάει τον μοναχικό και δογματικό του δρόμο, ασχολείται ακόμα με τον Στάλιν και το παρελθόν και μεταθέτει τις λύσεις των προβλημάτων στη σοσιαλιστική κοινωνία...
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, μέσα στο 2008 προστέθηκαν 600.000 νεόπτωχοι και το 20% των συμπολιτών μας που πλέον βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας έγινε 24%. Οι αγρότες όχι μόνο δεν ικανοποιήθηκαν, αλλά απειλούν πως θα ξαναβγούν στους δρόμους και τον Μάρτη στις Βρυξέλλες και σε όλη την Ευρώπη τα συνδικάτα θα απεργήσουν, διαμαρτυρόμενα για τα αντεργατικά σχέδια της Κομισιόν.
Τα καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο σύστημα καταρρέει, όπως κατέρρευσε το 1989 ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός. Οι διεργασίες, ιδεολογικές, πολιτικές κοινωνικές, φιλοσοφικές, συντελούνται, λειτουργούν ανατρεπτικά κι όταν μορφοποιηθούν οργανωτικά, αυτό θα φανεί. Οι άνθρωποι φοβούνται, γι αυτό και συντηρητικοποιούνται, μη χάσουν κι αυτά που έχουν κατακτήσει. Ερχεται όμως εξ ανάγκης η στιγμή που δεν αντέχονται η βία, η εκμετάλλευση και η ανοχή στην πλουτοκρατία και τότε η απελευθέρωση από τις φοβίες των «καταραμένων» καταδικασμένων, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, είναι αναπόφευκτη.
Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου